woensdag 3 december 2008

Het bestuurlijk onvermogen om de problemen in de gezondheidszorg op te lossen.

Oude wijn in nieuwe zakken, zo kan het advies inzake Uitgavenbeheer Gezondheidszorg van de Raad voor de Zorgverzekering (RVZ) worden getypeerd. De nieuwe zak is: als we zo door gaan zullen de kosten van gezondheidszorg andere collectieve uitgaven verdringen. De oude wijn is de oplossing: beperking van het collectief verzekerde pakket, beheersing van de kosten, concurrentie tussen aanbieders.

Uiteraard schetst ook de RVZ weer een deel van de stappen die de overheid in het verleden heeft genomen voor kostenbeheersing. En elke bestuurlijke maatregel heeft het beoogde effect. Maar geen enkele maatregel leidt tot oplossing van het probleem. Van welk probleem? Van het probleem van de collectieve uitgaven voor het aanbod van zorg. Anders gezegd van de financiering van de aangeboden hulp en de verrichte activiteiten. Want, zo constateert de RVZ, de kostenstijging loopt geenszins parallel met de gerealiseerde gezondheidswinst.

De RVZ komt vanuit de financieringsinvalshoek en wekt de suggestie dat er gezondheidswinst behaald is. Dat het aantal chronisch zieken steeds harder stijgt en dat mensen steeds vroeger te maken krijgen met chronische ziekten, dus steeds langer ongezond zijn duidt helemaal niet op gezondheidswinst! Een lichte stijging van de gemiddelde leeftijd waarop mensen overlijden kan niet als gezondheidswinst worden betiteld, zeker niet in het licht van de grotere verlenging van de leefduur in landen rondom ons heen.

Maar het advies van de RVZ brengt de bestuurlijke tongen en raderen weer in beweging. Er komen weer nieuwe discussies, nieuwe besluiten, nieuwe richtlijnen. Het niveau van de collectieve uitgaven zal in stand blijven en verder stijgen maar de uitholling van het pakket en de verschuiving van onderdelen van het pakket naar de particuliere sector gaat gewoon verder.

Het nieuwe advies van de RVZ is gewoon weer een nieuw voorbeeld van symptoombestrijding. Die verschuiving naar de particuliere sector is een verschuiving naar de financiers, de verzekeraars. Die nemen alles wat uit het collectieve pakket komt op in de verzekering en laat alle verzekerden meer premie betalen. En wat kan de verzekerde als hij minder wil betalen? Alleen zijn eigen pakket beperken. Maar zijn solidariteit wordt in stand gehouden! Eerst door de overheid en vervolgens door de verzekeraars.
Heerlijk toch zo’n vicieuze cirkel?
Hoe lang accepteren wij als burgers dat nog?

Geen opmerkingen: